Kâbe, veya "The Cube"

Kabe'ye baktığımızda ne görürüz?
Sadece sıradan bir taş parçalarından örülme küp şeklinde bir duvar yapısı.
Hiç bir özelliği yok, etrafa ışık saçmıyor, karanlıkta parlamıyor bile. Sadece duvar.
O kadar ihtişamsız ki dev Hilton binası’nın gölgesinde kalıyor.
Ama onu önemli bir yapı yapan şekli, görünümü, ihtişamı yada mimarisi değil. İslam'da zaten estetik diye bir şey yoktur, hatta estetiğe karşı bir dindir.
Kabe'yi önemli yapan ona yüklenen anlamdır. Bunu manevi anlayışı olmayan ve materyalist bakan birisi anlayamaz.
Kabe müslümanları, pergelin merkezleyen, sabitleyen ucu gibi iğneleyen bir semboldür. Bir pusula görevi görür. Masonlar neden pergel sembolünü benimsemiş? Çünkü pergel düzeni sembolize eder. Dünyada düzen sağlamak için dinler gereklidir.
Toplumu belli bir inanç ve fikir etrafında kanalize eden her olgu gibi bir güven noktası, karargahtır denebilir. Kabe'nin taşı toprağı değil, sınıfsal yapıyı düzenleyici ve etkisi kutsaldır. Dinin asıl amacı budur. Dinin belli bir merkezi kutsaması sosyal bir anlam ifade eder. Kabe sınıfsızlığın, tanrı karşısında eşitliğin ve iradenin koşulsuz teslimiyetinin sembolüdür.
Müslüman olmayan bazı insanların, putperestliği lanetleyen bir din olan İslam'ın, fiziki bir yapıyı, bir binayı kutsal kabul ediyor olmasını bir çelişki hatta putperestlik olarak görebiliyor. Ama aslında böyle değil. Çünkü kabe bir işarettir. Dead Space oyunundaki Marker gibi, Space Odyssey dilmindeki Monolith sütunu gibi, Half-Life 2'deki Citadel gibi.
Bu insanları dünyanın bir merkezi olmadığına ve her halükarda bu tür merkezlerin saçma bir kavram olduğu gerçeğini söylemek, böyle bir inancı "gizeminden arındırmaya" çalışmanın ise hiçbir anlamı yoktur.
Çünkü Kabe İslam'ın merkezidir. Yeryüzünün merkezine kondurulmuş simsiyah bir nokta.
Ancak bu merkeziyetçilik bir ritüeldir. Müminler ona dokunmak onu öpmek için birbirlerini ezerler. Din çok güçlü bir şeydir. Bir insanı, bir taş parçasına bile aşık etmeye, o taş parçasına en ufak bir söz söyleyeni bile öldürmeye, onun için canını vermeye ikna edebilir. Dindar kişiler için, benim bunları yazmam bile kabeye dil uzatmış gibi görünmeme, ölmeyi ve cehennemde yanmayı hak ettiğimi düşünmelerine neden olabilir. Bu inancın kendini koruma sistemidir ve binlerce yıl boyunca günümüze kadar gelmesinin ana sebebidir. Çünkü inanç kendini her şeye karşı korur. İnançta kanıt, ölçü, matematik aranmaz. Sadece inanılır. Sadece teslim olunur.
Din insanlara evrimsel bir avantaj kazandırdı.
Bir yaratıcıya inanmak ve bu inanç çerçevesinde dogmatik kısıtlamalara uymaya çalışmak ve aynı dine inanan insanlar ile işbirliği içinde olmak evrimsel avantaj getiriyor.  Bu nedenle günümüzde yaşayan insanlar çoğunlukla genetik olarak bir dine inanmaya müsait insanlardan oluşuyor. Hakikaten baktığımızda, muhafazakar toplumların daha hızlı çoğaldıkları bir gerçektir.  Dinlerin, kolektif yaşamın ve devlet kavramının ortaya çıkışında faydalı roller oynadığına neredeyse şüphe yok.
Yapılan araştırmalarda inançlı insanların depresyonları ve hayatlarının buhranlı dönemlerini daha rahat atlattıkları ortaya çıkmıştır.
Bazıları tarihte yaşanmış büyük savaşlardan ve geri kalmışlıklardan dolayı dinleri suçluyor. Halbuki hiç bir savaş din için ve din yüzünden çıkmamıştır. Bütün savaşların sebebi ekonomiktir.
Bu yüzden ateist olup dinin gücünü küçümsemek anlamsızdır. Çünkü din muazzam bir güçtür. Din olmasa medeniyet bu kadar gelişemezdi. Dine önem veren ülkelerin bugün geri kalmış olması bu durumu değiştirmez. Çünkü din, ilkel çağlarda medeniyetin gelişmesini tetiklemiş ve görevini tamamlamıştır. Avrupa rönesans'tan sonra gelişti.
"Din ilk olarak açıklanamazı açıklamak, kontrol edilemeyeni kontrol etmek, dayanılamazı katlanılabilir hale getirmek için bir çaba olarak ortaya çıktı. Daha yüksek bir güce olan inanç, insan evriminin sonlarında elde edilen en güçlü yenilik oldu. Dine sahip olan kabileler, olmayanlar üzerinde bir avantaja sahipti. Onların yön ve amaç, motivasyon ve bir misyonu vardı. Dinin hayatta kalma değeri o kadar muhteşemdi ki inanç için duyulan susuzluk hissi, insan genomuna işlendi.” -Douglas Preston, Blasphemy